Pire🚲 ile “TÜRKİYE TURLARI” Stanpoli Yolunda: Gün 1
Bisiklet bir tutkudur, bir yol masalı dostudur, gönülçelen bir sevdadır. Bisikletle memleket yolculuklarını düşünde gören biri yol sevdasına tutulduğu aşkını ömrü buyunca unutmaz, yaşadığı sürece onu hep arar durur... #pire🚲 ile “Türkiye Turları” kapsamında İstanbul gezileri...
Sabah güneş doğmadan gözlerimi açıyorum yeni bir güne. İçimde ayrı bir heyecan var bu sabah. Babaeski’den Dersaadet’e doğru uzanan yeni bir yolculuğun başlangıcı.
Bisikletim Pire🚲 hazır durumda, son kontrolleri yapıyorum.
Yola çıkmadan önce, arşivimde anılar arasında yerini alsın diye, şanlı Babaeski Atatürk Heykeli yanında fotoğrafımı çekiyor oğlum Çarli.
Artık %100 hazırım diyebilirim...
İşte o an: Vedalaşma anı...
Heyecanım dorukta. Karışık duygular. Bir yanda nasıl bir serüvenin içinde olacağımın merakı, tasası ve coşkusu. Diğer yanda geride bıraktığım ailemin hüzünlü yüzlerinde gördüğüm o burukluk ve endişe. Ve o ilk pedal çevirme enstantanesi, tekerler dönmeye başlıyor...
Bir film rulosundan akıp ekrana yansıyor adeta...
Birazdan Kırklareli Caddesi’nden ilk sağa dönüp arka sokaklarda pedallayarak çevreyoluna çıkacağım.
D100 asfaltı düzgün, trafiği çok fazla değil, emniyet şeridi geniş ve güzel, hava parçalı bulutlu. Bu yoldan defalarca geçtim yıllarca. Bir türlü karşıma bir tavşan çıkmadı, umutla bekliyorum çıkmasını. Elbet bir gün çıkacak bir tavşan. Şimdiye kadar tavşan çıkmadı ama ‘öküz’ bolca çıkıyor karşıma.
Kısa bir süre sonra Alpullu & Hayrabolu kavşağına geliyorum. Ben hiçbir yere sapmadan Çorlu’ya kadar D100 üzerinde yoluma devam edeceğim.
Lüleburgaz’a 14 km mesafe kaldı.
Güneşin ışınları gözüme girse de umurumda değil. Yol çok düzgün. Çok güzel. Trafik az. Araç sesi vınlamıyor kulaklarımda. Doğa harika.
Bir bakar mısınız şu canım yeşilliğe...
Onca yokuş çıkmış olsam da keyfim yerinde. Yolculuk enteresan bir şekilde harikulade geçmekte.
En son 2021 yılının Ocak ayının kışımsı günlerinde bu topraklardan geçerken Lüleburgaz’ın Köprüaltı deresinin bir zamanlar bu bereketli havzasında bisiklet sürüyordum. Derenin karşısına köprüden geçtiğimde derenin suları simsiyah akıyordu. Böyle kirli akan nehir neden ve nasıl kirleniyordu. Köprünün altından akan kirli sulara bakarak düşüncelere daldım bir süre. Bugün sanayinin ve diğer etkenlerin kirlettiği bu çevrede yapılan tarımsal ürünler, buğday ve ayçiçeği bir tarafa, yerel pazarların tezgâhına gelip satın aldığımız meyve ve sebzeler ne kadar temiz ve sağlıklı? Yavaş yavaş zehirleniyormuşuz gibi hissediyorum.
Sadece o mu? Lüleburgaz çıkışından sonra Çorlu istikametinde yer alan: Kavak, Yörük, Alagöz, Ahmetbey, Yuvalı dereleri de ve Trakya’nın en ünlü ırmaklarından biri olan Ergene Nehri de biçimsiz sanayileşmeden almış kısmetini.
Dilim damağıma yapışmış gibi hissettiğimden, İstanbul-Edirne yolunda ilerlerken Lüleburgaz’ın çıkışına yakın bir yerde gözüme kestirdiğim ağaçlık alanda park edip biraz dinleneyim dedim. Gölgeliğe sığınıp sıcacık demli çayımı içtim, içim ısındı bir nebze, biraz da kuruyemiş takviyesi ile enerjimi tazeledim. Sonrasında gücümü toplayıp karayoluna doğru hareketlendim. Bundan sonrası biraz meşakkatli. Hem ağır vasıtaların yoğunlaştığı bir trafiğin arasında pedallamak hem de zaman zaman emniyet şeridinin darlığından dolayı çektiğim çile pek hoş değildi doğrusu.
Sanayi fabrikalarının yanından geçerken gözlerim hep kapı girişlerinde. Teyakkuz halleri. Ne olur ne olmaz, sevimli kuyruklu dostlar bana hoş bir sürpriz yapmasın diye.
Ergene’ye 25 km yolum kaldı.
Keyifler gıcır. Cillop gibi dönüyor pedallar.
Ahmetbey köyü kavşağına vardığımda canım nasıl da köfte çekti. Gitse miydim acaba?
Bunun yerine sapağın girişinde gözüme kestirdiğim şu kapalı durak gibi yapı işimi görür. Hadi bir kahve molasına...
Eyvallah; gideceğim yön aşikâr!!
Bayağı bir acıktım. Sigma sayacıma baktım 44,5 km yol gelmişim. E, artık midemi düşünmekte son derece haklıyım yani. Tekirdağ kavşağındaki benzincinin karayolu manzaralı bahçesi ansızın hayat kurtaran bir rekreasyon alanı gibi göründü gözüme. İliştim bir piknik masasına, kuruldum güzelce, sanki tapulu malım.
Babaeski’de pastaneden aldığım poğaçaları götürmeye başladım teker teker. Yanında ıslatıcı vişne meyve suyu.
İyice dinlendim sayılır. Hareket zamanı...
Karşıda görünen Paşabahçe Cam Fabrikası. Babaeski’den, Lüleburgaz’dan ve çevre köylerden nice insanlar koşup geliyor bu fabrikaya. Yıllardır birçok emekçi kardeşime ekmek kapısı olmuştur bu fabrika. Ha, çalışma koşulları nasıldır, sağlıklı mıdır, iş güvenliği yeterli midir, aldıkları ücretler doyurucu mudur, maaş dışında sahip olabileceği haklar var mıdır, sömürü çarkı, artı değer ne şekilde dönüyordur, hiçbir fikrim yok gerçekten.
52,7’inci kilometrede Vakıflar’a geldim. Adı nereden geliyor acaba? Hiç araştırmadım bugüne kadar.
[📷 D100, Vakıflar, Mart 2022.]
Üçler Tekstil’e ait fabrika ve tesislerinde bir tane rüzgâr türbini dikkatimi çekti. Oldukça enteresan bir vaziyet.
58,6’ncı kilometrede Ulaş’a vardım. Köy karayolunun berisinde. D100 Babaeski’den bu yana sanayi fabrikalarıyla donatılmış olduğundan öyle ahım şahım bir görselliğe sahip değil elbette. Köyler nispeten daha fazla değer verilecek nitelikte şeyleri barındırabiliyor içlerinde.
[📷 D100, Ulaş, Mart 2022.]
Hiçbir şekilde radara girmedim tabii ki :)))
63’üncü kilometrede pis kokulardan kısmetini almış “Ergene Nehri” ile “Velimeşe bozasıyla” meşhur Ergene ilçesine ulaştım.
[📷 D100, Ergene, Tekirdağ, Mart 2022.]
Çorlu Çayı’nın üstünden geçerken burun deliklerimi tıkamak zorunda kaldım.
Yola çıktığım andan beri handiyse her bir derenin ve nehrin kıyısına gelerek resimlerini çekmeye başladım. Sular gerçekten çok kirli, rengi bulanık ve kötü kokuyordu. Bu kadar kirli olmasına rağmen sazlıklar, çalılıklar ve kavak ağaçları kıyılarda inadına yaşamakta.
Fazla bir görsellik niteliğine kavuşamadıklarından birçoğunu koyma ihtiyacı bile duymadım. Ama bakar mısınız şu Çorlu çayına? Resmen rezalet.
İçimi ısıtan ancak bu kare oldu... Tren vagonları ve raylar...
Yolculuğum Babaeski’den çıktığım andan itibaren bol miktarda inişli çıkışlı yokuşlarla sürdü ama en berbatı Çorlu çayının ve istasyonun bulunduğu yerden şehir merkezine çıkan rampanın hem emniyet şeritsiz olması hem de oldukça yorucu olmasıydı. Bisikleti elime alıp kenar kenar yürüyerek iteklemek zorunda kaldım.
Bugünün sonu Çorlu’da bitiyor; [Toplam 72,4 km]...
Uzun bir süre ÖE (öğretmen evi) aradım. Google gösteriyordu oysa. Meğer kapanalı çok olmuş. Çorlu Belediyesi’nin de bulunduğu Cumhuriyet Meydanı yakınındaki otellerden birine yerleştim: Elit Hotel...
Yıkandım, tazelendim ve bir şeyler yemek için çarşıya indim. Yemekten ziyade susamıştım; 1 lt’lik ananas suyunu bir dikişte içtim. Bulduğum bir lokantada da karnımı doyurduktan sonra dinlenmek için odama çekildim.
Ertesi gün Silivri üzerinden Büyükçekmece’ye devam edeceğim ve yaklaşık 85 km pedal çevireceğim için erken yatmanın hem bedenime hem de ruhuma iyi geleceğini umut ederek renkli rüyalara dalmak üzere şimdilik aranızdan ayrılıyorum. Yarın görüşmek üzere.
***…***
TUR ile İLGİLİ DETAYLAR
Tur Tarihi: 24.03.2022; Perşembe
ROTA: BABAESKİ >> Lüleburgaz >> Kepirtepe >> Yenibedir >> Büyükkarıştıran >> Vakıflar >> Ulaş >> Ergene >> ÇORLU
Turun Niteliği: “Bisikletle Türkiye -01” ~ DERSAADET ŞEHRİNE DOĞRU- 1. Gün: Babaeski’den hareket edip Çorlu’ya varış
Toplam
Tur Mesafesi: 72,4 km
Toplam
Bisiklet Mesafesi: 72,4 km
Toplam Araç Mesafesi: 0 km
Kullanılan Ulaşım Aracı: Yok
Toplam
Tur Zamanı: 10 saat (Otel arama, yerleşme
dâhil)
Toplam Bisiklet Zamanı: 8 saat 45 dakika (08:00~16:45) Molalar: 1½ saat.
Hava Sıcaklığı: 15°C (Bulutlu)
Ortalama Hız: 13.50 km
Maksimum Hız: 55.00 km
Yapılan Harcamaların Detayı
Ulaşım: 0,00 TL
Konaklama: 100,00 TL
Yeme & İçme: 50,00 TL
Diğer: 0,00 TL
Toplam Harcama: 150,00 TL
***…***
(*) Önceki
Makale: Bisikletle “DERSAADET ŞEHRİNE DOĞRU” Yolculuğu
(*) Sonraki Makale: STANPOLI YOLUNDA ~ 2’nci Durağım Kumburgaz
Bir
sonraki “İstanbul Yolu” ajandasında görüşmek üzere; sevgiyle kalın,
Gezenti Bisiklet
***…***
[ÖNCEKİ] << [🚲TURNE] >> [SONRAKİ]
>>> [iÇERİKdİZİNİ]
***…***