Pierre Loti’yi unutur mu bu sokaklar? Kırkmerdiven Caddesi, İdris Köşkü Caddesi, Ballı Baba Sokak, Karyağdı Sokak, Balmumcu Sokak... Ufak tefek, kırmızı yüzlü, siyah saçlı, belki aralarına kırlar düşmüş olabilir, bir adam olmalı. Ama yaşadığı dönemde giyimine epeyce önem veren, afili bıyıklarıyla ortalığı yakan adlı sanlı Fransız romancısı. Bugün onun çayhanesinde çaylamaya gidiyorum.
Daha önceden planlamadığım bir tur bu. Öyle damdan düşer gibi düştü kucağıma. Yoksa o kıraathanede değil bir yarım saat koca bir gün edebiyat yapmaya giderdim.
Şahsen kıraathanede edebiyat kısmına geri döneceğim...
Ama önce...
Çok hızlı bir Mudanya dönüşü Yenikapı İDO limanının önünde bir grup bulut duası okuyorum. :) Yağmur istemediğim ve fakat son sağanaklara doyduğum için parçalı bulutlu bir havaya fit olacağımı kestiriyorum. Gerçi biliyorum ki bu bölge destansı ermişlerin, türbelerin en zengin olduğu yerleşke. Onun için ayrışık ‘iklimsel yakarışlarımın’ kabul edileceği hissi içindeyim.
Hani bağımlı sigara tüttüren biri olsam gideceğim tütünü en güzel çiğnenen ‘Birinci’ sigarasından alacağım. Piyasadan kalkmış mıdır, ondan da pek emin değilim. Zaten oturup yakacağımdan değil. Tepeye vardığımda kıraathanenin masasına istifleyip hüsnühâl caka yapmak ihtiyacı duyduğumdan. Yoksa Madam Krizantem’i nasıl ti’ye alacağım??
İDO platformunda güne kendimi fotoğraflayarak başlıyorum. Saatim 10:00’u gösteriyor.
Bu esnada bir bisikletli kardeşin, “Selamünaleyküm” sesiyle irkiliyorum. “Size de günaydın,” diye cevap veriyorum.
“Yarın Marmara Turuna çıkıyorum. İstersen gel.”
Hayır, bırak adını sanını bilmediğim, tanımadığım bir şahsiyetle tura çıkmayı, takım ruhunu çalıştıracak bir turu paylaşmayı dahi sevmediğimden kibarca geri çeviriyorum teklifini. Zira benim gibi ehlikeyif bir gezentiye ve onun sahip olduğu rahatına düşkün bir “gEZENTİ bİSİKLET”e kimse kolay katlanamaz. Ne o bana tahammül edebilir ne ben ona. Benim anlayışımla bisikletli turcu arkadaşların anlayışı asla bir çizgide buluşamaz. Onlar pedal çevirmeyi bense fıldır fıldır gezmeyi öne çıkarıyorum. Señorita Pire🚲 benim için bir ulaşım aracı, ki o da biliyor bunu, bir spor aleti değil.
Yollarda tanıştığım birçoğu aynı şeyi söylüyor: “E, biz de geziyoruz neticede.”
İyi de sizin gezmeniz günler ve kilometreler ile sınırlı. Benim öyle bir derdim yok. Ne zaman sınırlamam var ne de yapacağım kilometre hesaplamaları. Siz bir yere gidiyor sonra evinize dönüyorsunuz. Bizimse yaşantım hep yollarda. Biri bitiyor, diğeri başlıyor. Ev kavramı benim için süreksiz bir konaklamadan ibaret. Kâh ‘off the road’ bir çadırda gecelemek, kâh bir pansiyonda, ya da herhangi bir konaklama tesisinde dinlenmek hayatımın akışını süreğenliğe dönüştürmeye yarıyor. Benim hesaplamalarım sadece kayıtlara geçsin diye, yoksa Guinness’e aday filan değilim.
Görüldüğü üzere ehlikeyif gezginlik zor zanaat, herkesin uyum sağlayabileceği geometrik bir düzlem değil.
Burada işim bitince üstyapısı henüz tamamıyla bitmemiş, pasaklı görüntü veren büyükçe meydanı geride bırakıyor ve Gazi Mustafa Kemal Paşa Caddesi’ne yöneliyorum. Etraf hem araç hem de insan trafiğinden geçilecek gibi değil. İnsanı sarhoş ediyor. Sıyrılıp kenardaki salaş ve oldukça bakımsız ama en azından gölgelik park içinde kılık kıyafetime şekil veriyor, göçerkonar sırt çantamı alt üst ediyorum. Artık arşınlamaya hazırım.
Ben bunları yaparken Pire🚲 yan gelip yatıyor. O sırada oturduğum bankın zilsiz kapısını küt parmaklarıyla tıklatan cübbeli bir adam herhalde “selamünaleyküm” diyerek içeri girmeye çalışıyor.
Adamı duymuyorum, çünkü kulaklarımda Josh Turner’ın “I wouldn’t be a man”i tıngırdıyor. Ben oldum bittim müziği sessiz konumda dinleyemem. Bangır bangır ötmeli cihazım. Sanırım o yüzden kulaklarımdaki duyu gittikçe azalıyor, ama tavrım oldukça net: “What the heck!” yani, “Bu ne lan!” gibi bir argo ekspresyon yerleştirebilirim böyle sübjektif durumlar hâsıl olduğunda.
Neyse, cübbeli adam bakıyor ki benim dudak okuma merakım yok, benden bir cevap alamayınca yanaşıp oturuyor yanı başıma. Sanki tapulu malım. Gel otur kardeşim. Ama bana ilişme. İşimiz çok yani. Cillop gibi parlayan deri kılıflı çantasından bir takım Arapça yazılı kâğıtlar çıkarıyor. Anaaa!! Herif IŞİD’çi olmasın sakın. Tipine bakıyorum yan gözümle. Yok, basbayağı sakallı, cübbeli bir âdem. Gerçi çantası pek modern olmasına rağmen üstünde yıpranmış cübbesi iyi bir ikili oluşturmamış. Bu da benim adamdan yana son bakışım oluyor. Başka da takkeli bir bakış tazelemiyorum.
Karşıki evin kılcal şeffaf tüllü penceresinden balık kızartma kokusu geliyor. Allasen bu saati mi buldunuz? Her şey şahane gidiyor valla. Tamam, mutfağı iyice göremiyorum lakin kızartmayı yapan kadının elinde tuttuğu ince maşayı tahayyül edebiliyorum. Herhalde başına, balıkların içine saçları düşmesin diye bir tülbent de bağlamıştır.
Hele Gezenti Şeref’i ve yol arkadaşı “gEZENTİ bİSİKLET”, Señorita Pire🚲’yi hiç unutmayacak bu sokaklar, bu parklar.
Efendim, Marmara Turundan mı dönüyoruz, İstanbul turneleri mi yapacağız? Ya da Trakya’ya, Karadeniz’e mi çıkartma yapacağız?
“Hadi geçin bakalım penceremden!”
Su kemerleri aydınlıktır. Pencereler aydınlıktır...
“Aaa, çingene kızına bak: belini kemeriyle nasıl da sıkmış!” Kim bilir belki Riyad’ı aratmayan şehrimde Çingene kızının cafcaflı renkliliği gözümüze çarpan en harika, en romantik panorama. Zira sağım solum sobe.
Dün bir çocuk vardı çadırımın kapısında. Ayakları çıplak. Esintilerde kımıldayan bir çocuktu o. Burnunu çekip bir şeyler düşünüyordu. Çisentiler sonrasında ortaya çıkmış güneşli bir çocuktu. Ben, tavus tüylerinin mavi, yeşil, mor, kahverengi, gökkuşağının dönek renkleri içinde sırılsıklam olmaktan büzüşmüş kanvas kapıdan çıktığımda, çocuğu göremedim. Uzanıp dokunamadım onun saçlarına. Ellerim yalnız benim değil ki... Çocuk, yirmi yıl öncesinden bana gülümsüyordu. Kumral saçlı mıydı ne? Bir gökyüzü tepesine doğru pedallıyorum. Sırtları çıkmak edebiyat yokuşunda beş-taş veyahut çelik-çomak oynamaya hiç benzemiyor. Tepeye varmadan bir abime soruyorum, doğru yolda mıyım diye?
Nedense hep iki ve daha fazla alternatifi var bu yolların.
“Kestirme mi istersin, biraz uzatan cinsten mi?”
Hani bilsem hangisinin ne şartlarda sonuç vereceğini. Skor tahmin etmek bu ülkede gerçekten çok zor. Her şey sürprizlere gebe. Esasen sorma gereği duymam böyle şeylerin. Mucizesi kaçar, sırra kadem basar sonra.
Tepede bir çınar ağacı el sallıyor. Ancak onu da görmüyorum. Aklım Pierre Loti’nin kıraathanesinde. Önümde tuhaf bir yol çalışması var. Kazı kazan gibi bir şey. Vinç yolu tam ortalamış, hatta kapatmış. Kedine görev edinmiş kasketli bir abim sokağın merkezinde durmuş trafiği yönlendiriyor, arabaları aşağı yola sevk ve idare ediyor. Beni görünce, “Sen geçebilirsin oğlum.”
Ha-ha-ha...
Harbiden çok komik. Adam tam olarak ben yaşlarda ama beni oğlu yerine koyunca, hazır cevap karakterim diyecek bir şey bulamıyor işte. Vay be! Bu mavili kostüm beni oldukça gençleştiriyor demek ki. Rengim saf mavi. Bakışlarım has mavi. Özgürlüğün rengi mavi. Rahmetli anamın maviş gözleri gibi.
“Oğul ha! Ha-ha-ha...”
Pierre Loti Tepesi meydanı. İleri uçta Mareşal Fevzi Çakmak ile Necip Fazıl’ın kabirleri varmış... Bana pek lâzım değil. Zira dünya görüşlerimizdeki ekstrem ayrılıklar nedeniyle uyuşmuyoruz kendileriyle. Ola ki sevenleri varsa onlar için mikroskobik bir bilgi dağarcığı olsun diye ekliyorum.
Tarihi sırtın tepesinden panoramik manzara muhteşem... Kurulduğum çayhanenin çayı ise berbat. Ayrıca çok pahalı buldum. Önemsemedim. Nasılsa termosumda bana yetecek kadar demli çay var. Çaktırmadan takviye mi yapsam? Boş veriyorum. Dönüş yolunda bir yığın parkın içinden geçeceğim. O zaman demlenirim.
Masalarda felaket bir uğultu. Ulan, koskoca Fransız enternasyonal takımından yazar büyüğüm, Pierre Loti emice burada nasıl romanına çalışmış diye aklım ermiyor bir türlü. Yok, tabii, şaka yapıyorum. Onun zamanında İstanbul kesinlikle 6 sıfırlı nüfusa sahip değil. Üstüne üstlük yaşanası güzel bir şehir o vakitler. Bugün olsa herhalde buranın yolunu bulamazdı büyük romancımız. Hatta değil bu tepeye, İstanbul’a uğramaz, yolunu Bozburun’a filan çevirirdi.
Uğultunun yoğunluğu geyik. Kimi saçmalar yaşanmaktaysa da edebiyle çay içenler çoğunlukta. Çayhaneci hanesindeki çay tüketiminden memnun, üstü kalsınlarla kabarık bir duruşu büyütüyordu ki, olanlar oluyor.
Yani hiçbir şey olmuyor. Olay bu. Allah’ın kahretmesi uygun düşer ki hiçbir şey olmuyor. Zati az önce ifade etmeye çalıştığım gibi yan tarafım Eyüp’ün yeşilimsi tepelerde iskân kurmuş her faninin bir gün tatmak isteyeceği türden Altın Boynuz manzaralı, bakımlı mezarlığı. Nasıl da iç içe çaylanıyoruz. Acayip bir durum. Onların sesi soluğu hiç çıkmıyor. Yabancı ellerin geyiğinden oldukça memnun haldeler.
Kafası havaalanı kadar açık adamın biri, sigarasının külünü sanki hiçbir şey yapmıyormuşçasına döküyor, cilveli çay artıklarının ev sahibi tabağa. (Merhum çayın zavallı ve tel tel olmuş zarif çöpü bu terbiyesizliğe karşı sessiz kalmayı yeğliyor.) Oysa çayını henüz yarılamıştı.
Aslında burada muazzam manzaraya nazır edebiyat yaparken en güzel Kulüp Rakısı içilir. Niye Kulüp? En sevdiğim marka olduğu için. ‘Yeni Rakı’ veya çağdaş ismi bozuk bir yığın muadilleri beni kesmez. Ya kadeh? Kadehin aşağısı yoğun beyaz, yukarısı tuhaf benekli. Damalı. Hı? Bilmiyorum işte, bardağın yukarısı daha çalımlı bir tasvire gebe sanki. Pire🚲 ise gözlerime bakmaya alışık olduğu halde, bakmamayı marifet sanıyor. Bense O’na bakmayı en yüce erdem...
Kendisini seviyor muyum hâlâ? Yoksa duyduklarım yalnızca bir alt yazılı film erotizmi mi?.. Bazı geceler.. Dünyayı kendime itiraf edebildiğim geceler, ki bu çoğunlukla Kulüp Rakısı bulamadığım zamanlarda yedeğime aldığım fıçı birasının veli imzalı kâğıdıyla oluyor —evet evet haklısınız, insan zayıflığımın nane limon geceleri— O’nu düşünürüm. Hep.
O “Vasfiye🎒” gibi gezenti hayatımın vazgeçilmezi.
Ah, ben ne yapacağım bu iki dırdırcı hatunun arasında?
Baldırlarını, kalça kıvrımını... O zaman, ne dünyanın ihtiyar iç geçirmeleri, ne yoksul insan gırtlağındaki emperyalist düğümlenmeler, ne bir ağızdan çıkmış kuyruklu slogan söylemi... Yalnız O’nu.. O’nu her turdan sonra yıkayıp yağlamanın, sonra cilalamanın, okşamanın doymaya az kalmış tadında yeşillenir her şey. Seni seviyorum ulan, diyebilecek kadar delikanlı zamanlar bunlar.
Burası Pirre Loti ve insanın kanına giriyor bir şekilde. Aziyade aklıma geliyor. 18 yaşındaki Çerkez bir kızla gizli aşk yaşayan İngiliz subayının romanı. Dokunmakla, dokunumlara alışmak arasında bir seste kalmak isterdim. Aynı çocukluktan start alıp...
Mehmet dedem babama niye ve ne zamanlar kızardı ve nasıl büyük bir insandı dedem? Hiç rakı içtiğini görmedim. Ağzına koymuş mudur onu da bilmiyorum. Ama doğru dürüst içmeyen yani hiç akşamcı olmayan babamın es kaza bir toplulukta bir araya gelince masaya getirilen rakıyla kan bağı kuruşunu pek hazmedemezdi. Oysa beni görseydi nasıl bağlardı kulüplü veyahut bira mayalı uykulara?
Laf biradan, rakıdan, alkolden bilumum sıvıdan açılınca insanın boşaltım sistemi ani bir refleksle devreye giriyor.
Pire🚲’nin tuvalete gidişi, bir kadının tuvalete seğirtişinden öte, bir atmosfer kayması gibi. O gidince külsüz masa duruyor. Peşinden akıyorum tuvalete. Ne olur ne olmaz. İhtiyacım yok aslında. Hâlbuki insan vücudunda bir miktar idrar kalıntısı vardır ve her zaman da ihtiyacımı gidermek ihtiyacım yoktu. Yine de pisuarın uyarıcı görüntüsüne kapılıp suluyorum. O’nun işi gereğinden uzun sürüyor. Zaten hep uzun erimli işemelerle gelişiyor tuvalet seyahatlerimiz... Nihayet çıkıyor... Açık havadar WC’nin bahçe kapısında karşılaşıyoruz... Öyle bir karşılaşma ki, hiçbir görmezden gelme direnemez bu duruma. Bahanesi olamaz on dakika kadar zamanımızdan çalınan yoksunluğunun. Çok birdenbire, gözlerimin gözlerine yazmasının, sözlerimin sözlerine susamasının, başımın başına bir çay ıslaklığı yaslamanın türevleri bir anda yaşanıyor.
Pierre Loti’yi ne çok özlemişim meğer. Salt özleşmiş olmak deyip geçiştirmek mümkün satırı. Bilgisayar tuşlarının mürekkepli kalemin yerini aldığından beri buna itirazı yok. Ama gasp edilmiş egemenliğin kabullenilişi o kadar basit değil. Daha bir asitli. Yakıcı. Zorunlu.
Her bir şeyi anlatan bir sözcük yoktur ya, işte ondan.
“Vay, Pire🚲’cim, demek sensin.”
Diyebilmek bile kendi başına iktidar bir başarı. Ben Dünya Turnesini gözbebeklerimde helezon gibi görmeye başladığımdan beri bu iktidar ihtirasına veliaht olabilmiştim nasılsa...
Gülüyor yalnız...
Aslında kopuyor: “Seni gidi pis şakacı!”
Dişleri yıldız yıldız görünüyor, sen O’na bakma, seni özledik ve bunu söyleyebiliyoruz, der gibi... Arkasında benim için taşıdığı ihtiyaç malzemeleri çantası bile için için gülümsüyor, ki onu her zaman sevdiğimi, askeri bir sevimlilikle selamladığımı bildiği halde.
Bil bakalım bilmeceli bir sabah için uyanmaya koşuyordu ipini koparan çocuklar. Masalar karışıyor bir anda. Afacanları zapt etmek mümkün değil.
Hele şimdi şu masaya gidip, o sandalyeye yük olmak fazilet yutmuştuk değil. Asil iş kalktığımız zaman geride bırakacağımız hüzne batması değerli Pierre Loti amcanın kıraathanesinin duvarlarında olmayan slogansı yazılar... Bil bilebilirsen, yarına ne kadar keder taşıyacak şu ahmakıslatan ve yarın, hangi yolculukların birikmesi, gidemediğimiz...
Ve biz başka şey konuşmuyoruz. Sanırım iz bıraktığımız başkaları çokça konuşuyor bizi...
İyi akşamlar gözüm, iyi yaşamaklar...
Vah... vah... Diyecek bir şey bulamıyorum... En az yarım milyon insan daha yerleşecek buralara... Hımmm... Yeni “oy” depoları canım...
“Hani bu yol Kemerburgaz’a çıkartacaktı yalnızca? Baksana Göktürk’e kadar gelmişiz. E, hadi öyleyse buraya kadar gelmişken şu meşhur göleti de ziyaret etsek ya!”
Gülüyorum yalnız... Dişlerim yıldız yıldız gülümsüyor.
Haliyle pek tatminkâr bulmuyor bunu.
“Yok, daha neler,” diyorum, “İnsanoğlu aküsü ile çalışıyor bu bacaklar. Galiba yuttuğun toz aklını başından almış olmalı...”
Bu defa çocuklar ve başıboş köpeklerdi sokakların ev sahibi.
Bu kez gülme sırası Señorita Pire🚲’de...
Gülüyor yalnız, pireler bitiyor bir yerlerde...
 |
| Pierre Loti Tepesi’nde ince belli çaylama
vakti... |
Rota: Pierre Loti Tepesi Turu
Tur Tarihi: 23.08.2017; Çarşamba
ROTA: Yenikapı >> Saraçhane >> Eyüp >> Pierre Loti Tepesi >> Göktürk >> Maslak (V)
Güzergâh Seyri: Yenikapı İDO >> Gazi Mustafa Kemal Paşa Cad. >> Saraçhane >> Atatürk Bulvarı >> Unkapanı >> Abdülezel Paşa Cad. >> Özlem Parkı >> Haliç Nedim Parkı >> Fener İskelesi >> Ayvansaray Cad. >> Balat Parkı >> Balat İskelesi >> Balat Hastanesi >> Ayvansaray Parkı >> Ayvansaray İskelesi >> Yavedut Cad. >> Feshane >> Eyüp İskelesi >> Kavşak: Hz. Halid Bulvarı >> Fahri Korutürk Cad. >> Eski Yenidere Sk. >> Bülbül Deresi Cad. >> Karyağdı Sk. >> PIERRE LOTİ TEPESİ >> Eyüp İskelesi (D) >> Kâğıthane >> Cendere Cad. >> Vadİstanbul >> Kemerburgaz Cad. >> Kemerburgaz >> İstanbul Cad. >> Göktürk >> Ayazağa Maslak Cad. >> Maslak (V)...
Turun Niteliği: “Marmara Turnesi” ~ Beton Mezarlığı ve Trafik Anarşisine İnat İstanbul ve Yakın Çevresi Turları
Toplam Tur Mesafesi: 60 km
Toplam Bisiklet Mesafesi: 60 km
Toplam Araç Mesafesi: 0 km
Kullanılan Ulaşım Aracı: Yok
Toplam Tur Zamanı: 8½ saat (10:00~18:30)
Toplam Bisiklet Zamanı: 7 saat
Hava Sıcaklığı: 27°C
Ortalama Hız: 10,00 km
Maksimum Hız: 29,00 km
YAPILAN
HARCAMALARIN DETAYI
Ulaşım: 0,00 TL
Konaklama: 0,00 TL
Yeme-içme: 10,00 TL
Diğer: 2,00 TL
Toplam Masraf: 12,00 TL
***…***
(*) Önceki
Makale: Garipçe’de Garip Bir Pire🚲
(*) Sonraki Makale: Kadıköy Pendik Gittik Geldik
Bir sonraki “Kadıköy Pendik Gittik Geldik” serüveninde görüşmek üzere; sevgiyle kalın,
Gezenti Bisiklet
***…***
[ÖNCEKİ] << [🚲TURNE] >> [SONRAKİ]
>>> [iÇERİKdİZİNİ]
***…***